Shkruar nga KOLEC TRABOINI
 |
| Kolec P. Traboini Chameria Blog Editor |
Sikur
kjo të ishte bërë në Bruksel apo në New York para organizatës së Kombeve të
Bashkuara, apo para pallatit të Gjykatës Ndërkombëtare të Hagës, vërtet do të kishte një kuptim dhe me siguri edhe
efekte pozitive. Nuk besojmë se opinioni botëror e ka vëmendjen në Tiranë në këtë
verë të nxehtë, kur pasioni i të gjithëve është mbërthyer në fushat e blerta të
kampionatit europian të futbollit. Nga ana tjetër nuk paraqet ndonjë risi as në
Tiranë përveç se si një javë kulturore e zakonshme, sepse nuk ka shqiptar të
mos dijë se çfarë është Çamëria, cila ka qënë masakra ndaj popullsisë
shqiptare, si u vra, u dogj e u përzu një popull, i cili sot e kësaj dite e
vuan atë genocid që u krye nga shteti grek ndaj tij. Çfarë do të mësojmë më tepër?
Çfarë do të arrijmë me këtë koncert video-folklorik me zë buçitës në qendër të
Tiranës dhe a ka ndonjë rrugë e mënyrë tjetër më efektive për të realizuar
programin. Por më kryesorja a ka program dhe sa koherent jemi me realizimin e
tij?
Shumë më
mirë do t’i shërbente çështjes çame që ajo shumë parash të përdorej në ngritjen
e çështjes çame në instancat ndërkombëtare duke mos lënë portë pa trokitur apo
mundësi pa shfrytëzuar. Aq më tepër se problemi nuk ka ngecur në Tiranë, por në
Athinë dhe Athina duhet të përballet me instancat e drejtësisë e humanizmit dhe në gjykatat ndërkombëtare.
Asnjë influencë nuk kanë fjalimet e zhurmshme nëpër rrugë e sheshe apo dhe këngët
folklorike në mes të zhegut të Tiranës.
Duhet të
jemi më racionalë, të dimë çfarë të kërkojmë e të kemi një strategji të qartë. Çfarë
mund të realizojmë me këto video-koncerte e banderola "I Love Çamëria!".
Ne mund të dalim e të themi sa të duam edhe "I Love Italia!", "I
Love Amerika!" sepse askush nuk na pengon në këtë dashuri. Kjo shprehje është
ndjesi e jo program. Më së shumti shkruhen nëpër mure apo bluza të rinjsh e
kaq. Natyrisht edhe ajo ka vlerën e vet, por ama nuk ka të bëjë me një program
strategjik të menduar mirë e për të cilin nuk ka pse të mos marrim edhe këshilltarë
e juristë me emër në arenën ndërkombëtare. Sepse nuk mund ta mposhtim të keqen
me berihaj, dhe me të keqe kam parasysh politikën mediokre greke që ndalon ish -shtetasit
e vet, të përzënë këta në mënyrë të dhunshme nga trojet e veta etnike, pra i
ndalon të kthehen sërish pranë tokës e shtëpive të tyre.
Në
Greqi janë kthyer të gjithë komunistët e EAM-it të përfshirë në luftën civile e
të ikur në Shqipëri, Poloni e Rusi. Nga këta të ikur ne kemi si kujtim të
hidhur djegien e Bezistenit mesjetar të Shkodrës). Vetëm popullsia çame ka mbetur
ende e dënuar të jetojë larg trojeve të veta. Rast unik në Europë e për faj të
Europës që nuk e ndaloi dot genocidin grek ndaj popullsisë shqiptare.
Por kjo
nuk mund të vazhdojë përgjithmonë. Në kushtet kur u shemb muri i Berlinit, si është
e mundur të ekzistojë ende një mur që e ndalon popullsinë e vrarë, e dhunuar, të
përzënë, të kthehet në trojet e shtëpitë e veta pikërisht në kushtet kur Greqia
është anëtare e Bashkimit Europian ku inspirojmë të hyjmë edhe ne si shtet
shqiptar. Kjo është një mënxyrë e një kohe tjetër mbetur peng në kohën tonë. Si
mund ta lejojë Europa që pasojat e gjenocidit të vazhdojnë.
Mendoj
se kështu do të mund të ngulmohet nëpërmjet asistencës së personaliteteve me
influencë në fushën e drejtësisë e legjislacioneve ndërkombëtare për ta paraqitur çështjen çame në
forumet dhe instancat euro-amerikane. Dhe aty duhen shpenzuar energji, madje
edhe para sepse nuk janë pa rëndësi këto ndërmarrje.
Mirëpo
sa kohë që Shpëtim Idrizi dhe partia e tij dalin në tubime të skenës politike
shqiptare duke garuar në zgjedhje për në parlamentin shqiptar, duke bërë
aleanca partiake për pushtet e duke vënë në ministri itharët e partisë, nuk besoj se kanë gjë në vijë, sepse kurrgjë
nuk është në dorën e shtetit shqiptar dhe as të qeverisë shqiptare.
Nëse kërkesat
e partisë së Shpëtim Idrizit janë thjesht kthim i çamëve në trojet e veta në Çamëri
e jo bashkimin e Çamërisë me Shqipërinë nuk mund të inkludohen në luftë për
poste qeveritare në Shqipëri, sepse kjo e konfondon krejt çështjen çame, dhe në
sy të opinionit publik apo qendrave të vendosjes konsiderohet një çështje e
mbyllur, sepse çamët janë inkluduar kështu tërësisht në sistemin politik e në
jetën shoqërore shqiptare.
Përmbajtja
konseguente në programin e kthimit të çamëve në Greqi, kërkon që ai dhe jo vetëm
ai, por mbarë opinioni shqiptar të ngulmojë e të luftojë në atë qëllim në arenën
ndërkombëtare. Ndërsa brenda në Shqipëri të bëjë organizimin e çamëve madje
duke guxuar të krijojë zgjedhje në ekzil për deputet në Parlamentin e Greqisë, të bëjë
grup parlamentar, e të flasë si deputet në emër të popullit të zbuar në një
parlament të munguar. Të gjithë e dinë historinë e fillimit të lëvizjes palestineze
me krijimin e një fronti në ekzil, çfarë pati efektin e vet në arenën ndërkombëtare dhe
e çoi çështjen drejt zgjidhjes, ani pse ende nuk është përfunduar plotësisht. Vetëm
kështu do ta dëgjonin ndërkombëtarët, sepse askush në instanca ndërkombëtare
nuk pranon të të dëgjojë si përfaqësues i popullsisë së dëbuar çame nëse
paraqitesh si një deputet i parlamentit të Shqipërisë që e ka juridiksionin vetëm
brenda territorit të shtetit shqiptar. Flet si qytetar i këtij vendi, i përmbahesh
ligjeve të këtij shteti dhe marrveshjeve që ky shtet ka me fqinjët e jugut, ndërkohë
që shteti grek e ka më të lehtë të mohojë e të lozë me fjalët ndërhyrje në
punët e brendshme.
Manovrat
që
bën Athina duke e paraqitur të munguar edhe emrin Çamëri në shtetin
grek, nuk
bëhen pa qëllim por për ta bërë çeshtjen
çame të paqënë, sikur në Greqi nuk ekziston një vend me emrin Çamëri. Po
ne nuk
ka pse të jemi aq të ngurtë, fundja le ti përgjigjemi me agresivitet
mohimit për t’ua bërë më të padurueshme situatën. Le t’ia
bashkangjisim emrin Çamëri-Thesproti,
sepse janë e njëta gjë. Aq më tepër që kur të huajt dëgjojnë për
Çamërinë, nuk
arrijnë ta indentifikojnë as vendin ku ndodhet. Fundja le t’i ndihmojmë
ata dhe
t’i bëjmë grekëve me dije se nuk hiqemi nga udha e kthimit.
Sensibilizim
i instancave ndërkombëtare në mënyrë të vazhdueshme e pa u lodhur kurrë, mendojmë
se vetëm kështu mund të krijohen premisat
e kthimit.
Përkundrazi kjo mundësi të duket iluzive në këtë mënyrë
siç e konceptojnë strategjinë dhe taktikat në partinë e Shpëtim Idrizit me shokë,
të cilët duan t’i flasin e t’i kërkojnë Greqisë nëpërmjet foltores së parlamentit
shqiptar, gjë që nuk sjell asnjë efekt dhe krijon konflikte në mes të dy
shteteve, çfarë as Europa dhe as Amerika nuk e mbështet. Të mos harrojmë fuqitë e mëdha nuk duan të
hapen vatra të reja konfliktesh në Ballkan, aq më tepër kur gacat nën hi në mes të Ankarasë e Athinës
rrinë ndezur e janë gati për t’u përflakur.
Për të mos mbetur çështja çame në udhëkryq, theksojme
ka dy rrugë të mundshme. Nëse i përmbahet vetëm programit të kthimit, të dalin
si përfaqësues të një populli të zbuar e të zgjedhin deputetët e vet sa herë
Greqia bën zgjedhje, duke u konsideruar në ekzil si pjesë e parlamentit grek e
si të tillë të paraqiten në forumet ndërkombëtare. Kjo do të ishte një sfidë e
papërballueshme nga qarqet greke. Mund të paraqiteshin në emër të çamëve në të gjitha
instancat ndërkombëtare madje do t’i dërgoheshin peticione edhe presidentit grek. Kjo do të bënte
më shumë efekt se sa të dalësh si deputet i parlamentit shqiptar në një koalicion
qeveritar qeverisës, ku do nuk do, je nën presion të dyfishtë si të brendshëm e
të jashtëm dhe gjithnjë do të mbetesh me një program të cunguar e me një
veprimtari të kushtëzuar nga politika qeveritare e cila nuk guxon t’i bjerë
ndesh Europës.
Në
të
kundërt, nëse mundësitë e kthimit bëhen
gjithnjë e më të pashpresa, nëse qëndrat e vendosjes, ashtu dhe Greqia
dhe
Europa e bëjnë veshin shurdhër, vetvetiu si reaksion lindin format e
forcat radikale,
shpeshherë jashtë kontrollit, duke përdorur çdo mjet të mundshëm legal a
jo,
duke sensibilizuar opinionin e qarqet ndërkombëtare për bashkimin e
Çamëri-Thesproti me Shqipërinë, në pamundësi për zgjidhje tjetër.
Greqia këtë territor Çamëri-Thesproti,
ku historikisht me shekuj kanë jetuar shqiptarët, e ka marrë në një
luftë
agresive dhe me një marrëveshje e vendim të turpshëm të fuqive të mëdha
në dëm të Shqipërisë, pasi kjo
e kishte shpallur pavarësinë, çfarë i jep të drejtën e kërkesës së
rishqyrtimit
të konferencave e vendime që i copëtuan padrejtësisht trojet shqiptare.
Këto vendime arbitrare në
Konferencën e Londrës krijuan kushtet për precedentin ku fqinjët e
jugut të ndërmerrnin genocidin mbi popullsinë shqiptare në
territoret e okupuara, se ne ashtu duhet t’i konsiderojmë, jo vetëm në
rrugë
akademike por edhe politike.
Por
kauza çame nuk ka qënë e as është çështje këngësh e vallesh (siç e konceptonte
sistemi diktatorial në Shqipëri për pesëdhjetëvjet), por e të drejtës ndërkombëtare
dhe humane sepse siç e thamë, ndaj atij populli është bërë një krim me përmasa genocidi
e gjithë kjo në mes të Europës, e cila heshti dhe ka për detyrim të reflektojë.
Çfarëdo
që të bëjmë në bulevardin e Tiranës e në “Qafën e Botës”, prej kaq larg Bota
nuk na dëgjon, e, për të shkuar në Greqi,
çamët duan apo nuk duan do të kalojnë nëpërmjet Europës, prandaj duhet të
trokasim në dyert e saj me durim e guxim, edhe sikur t’na vriten e copëtohen duart, e në është e
nevojshme t’i shkallmojmë ato dyer që ne shqiptarëve edhe sot e kësaj dite na ngjallin
imazhin e Murit të Berlinit.
Gazeta "Tirana Observer" 29 qershor 2012
Shënin: Autori i shkrimit është Editor i Blogut CHAMERIA
Gazeta "Tirana Observer" 29 qershor 2012
Shënin: Autori i shkrimit është Editor i Blogut CHAMERIA
